“ვმუშაობ კოლეჯში “სპექტრი“, ჩვენი დირექტორის იდეა იყო გაგვეკეთებინა მაკნატუნები – თითოეულის სიმაღლე მეტრ-ნახევარია. რატომღაც დიდი დაინტერესება გამოიწვია, არადა, ამჯერად საახალწლოდ და სასინჯად გავაკეთეთ. მასალად ფიჭვი გამოვიყენე. ახლა ვფიქრობ, რომ ცაცხვისგან ჯობს მათი დამზადება, უფრო მსუბუქი დასამუშავებელი მასალაა
ასე რომ, ვერ მოხერხდა სწავლა თუნდაც თოიძის სამხატვრო სასწავლებელში რომ გამეგრძელებინა. მერე არ ვიცი, როგორ მოხდა, მაგრამ ქუთაისის პოლიტექნიკური სასწავლებელი ავეჯის სპეციალობით დავამთავრე. ქუთაისის ავეჯის კომბინატის ექსპერიმენტულ საამქროში ძალიან ცოტა ხანს ვიმუშავე, სადაც
მხატვრული დამუშავებით ავეჯს ამზადებდნენ… მერე ბიზნესის სფეროში წავედი, მაგრამ 2000 წელს ჩემი ხელით რაღაცების კეთება მომინდა და ერთი ცალი საჭრეთლით, სხვა არაფერი მქონდა, წმინდა ნინოს ჯვარი გავაკეთე. შემდეგ ხარის თავს შევეჭიდე, რომელიც ახლაც ბუხარზე მაქვს დადგმული. მოკლედ, ყველაფერი ასე დაიწყო…
მოგვიანებით ნამუშევრები ჩემმა მოძღვარმა დეკანოზმა ანდრია ნაცვლიშვილმა ნახა და სწორედ მან მიბიძგა, რომ ეს საქმე გამეგრძელებინა. ამან პრაქტიკულად გადამაწყვეტინა ის, რომ ბიზნესიდან მთლიანად წამოვედი. “აფრიკაში” ვიყიდე ნაკვეთი და იქ ჩავსახლდი. დავიწყე ჩემს ეზო-კარში ფუსფუსი, მუშაობა“, – გვიყვება ბატონი ედიშერი, რომელმაც ჯვარცმა არაერთი ეკლესიისთვის შექმნა. პირველი ჯვარცმა, კუკიაზე, მთავარანგელოზ გაბრიელის ტაძარისთვის იყო. იქ თან პირველი სტიქაროსანი გახლდათ და ნამუშევარი მოძღვრის ლოცვა-კურთხევით დაამზადა. შემდეგ იყო ანალოგიები და ასე დაიწყო და დაიწყო…
გარდა ხატებისა და ჯვარცმისა, აკეთებს პანოებს, სხვადასხვა საინტერესო ნივთებს, მაგალითად, საოცარ ნარდს, რომელზეც “ვეფხისტყაოსნის“ პერსონაჟებია ამოკვეთილი.
4 წლის წინ მძიმე ოპერაცია გავიკეთე. ამისთვის, წინასწარ ვემზადებოდი, მეშინოდა და მამა გაბრიელის ცხედართან, მცხეთაში, სამთავროს დედათა მონასტერში დავდიოდი. ვლოცულობდი და შემწეობას ვთხოვდი. მანამდე კი ერთმა ექიმმა დამირეკა და მითხრა, რომ მამა გაბრიელის ხატი სურდა, რომ მე შემექმნა. ისიც ავად იყო და დამოკიდებული იყო უფალსა და მამა გაბრიელის შემწეობაზე. მაგრამ ეს ადამიანი მალევე გაქრა, დამეკარგა, აღარ გამოჩნდა. ამასობაში ოპერაცია გავიკეთე, მამა გაბრიელის ცხედართან რომ დავდიოდი, არ ვიცი, როგორ აისახა ჩემს მეხსიერებაზე ეს და ნარკოზიდან მისმა თვალებმა გამომაღვიძა… მერე როგორც კი ტელეფონის ჩართვის უფლება მომცეს, ვინც პირველი დამირეკა, ის ექიმი იყო, რომელიც მამა გაბრიელის ხატს მიკვეთავდა. იმან სულ არ იცოდა, მე სად ვიყავი იმ წუთას და რა მჭირდა. რას შვრები? როდის გავაკეთებთ ხატსო? – მკითხა. არ ვიცოდი, რას ვიზამდი, ჯერ საავადმყოფოში ვიწექი, მაგრამ მაშინვე ვუპასუხე, აუცილებლად გავაკეთებ-მეთქი. მოკლედ, ძალიან მალე, ისე, რომ იარაღის ხელში აღების, სიმძიმის აწევის, ზედმეტი მოძრაობის უფლება რომ არ მქონდა, როგორ, რანაირად, მაგრამ გავაკეთე. მამა გაბრიელის იმ ხატს ზუსტად ის მეტყველი თვალები აქვს, რომელიც პალატაში გამომეცხადა.”
ეს სიტყვები თვითნასწავლ ხელოვან, ედიშერ მაჩალაძეს ეკუთვნის, რომელიც ნარკოზიდან მამა გაბრიელის ხატმა გამოიყვანა.
