ნიკა გრიგოლია:
ყველაზე რთული და არეული პერიოდი ჩემ ცხოვრებაში იყო თინეიჯერობის ასაკში, როცა ყველაზე მაგარი მამა გარდამეცვალა და როცა აზარტული თამაშებით ვერთობოდი.
მამის გარდაცვალების მერე, ჩემ ჩამოყალიბებაში მთავარი როლი დედამ შეასრულა და დღესაც ჩემ ცხოვრებაში მთავარი ქალია. მან მასწავლა, რომ სასოწარკვეთაში არასდროს არ უნდა ჩავარდე და სხვათა შორის, მას ძალიან ვგავარ. რაც შეეხება აზარტს,
მიყვარს და მიმაჩნია, რომ აზარტი ყველაფერში კარგია, თამაშის გარდა. ეს შეგიძლია, მოახმარო შენს საქმეს, სიყვარულს, მეგობრებს და არა თამაშს. პირველად კაზინოში ლას-ვეგასში მოვხვდი. გასართობად ჩავედი იქ და ცნობისმოყვარეობამ მძლია.
მოკლედ, კაზინოში ინტერესის გამო შევედი და ჩამითრია. ამის მერე საქართველოშიც დავიწყე კაზინოში სიარული. მოკლედ, გართობით დავიწყე, მერე წაგებულის მოგება მინდოდა. უკვე ექვსი წელია, შევეშვი კაზინოში თამაშს, არც ფიცი დამიდვია, არც ცხვარი შემიწირავს და არც სანთელი დამინთია. უბრალოდ, მივხვდი, რა ჭაობშიც ვიყავი და ახლა, ის დაკარგული ფული კი არა, ის ჩემი დაკარგული დრო, ენერგია და რესურსი მენანება, რაც აზარტულ თამაშებს შევალიე.
მარიხუანა
ერთი ღერი სიგარეტი არ მაქვს მოწეული და არც ახლა ვეწევი. 28 წლის ასაკში, დამაინტერესა და გააზრებულად გავსინჯე მარიხუანა. მანამდე, ამერიკაშიც ვიყავი, ამსტერდამში სამჯერ გახლდით, მაგრამ არ გამისინჯავს და ვამბობდი, ნეტავ, რატომ ეწევიან ადამიანები ამას-მეთქი. არასწორი დამოკიდებულება მქონდა. მეგონა, მარიხუანა იყო ის ნარკოტიკი, რომელიც ადამიანს ჭაობში ითრევს. დიახ, თუ უზომოდ მიაკვდები, მარიხუანა კი არა ჭის წყალიც რომ იყოს, დედას გიტირებს.
მოკლედ, მეგონა, მარიხუანას იმიტომ ეწეოდნენ, რომ მფრინავი სპილოები ენახათ და ნარკომანები იყვნენ. დღემდე, ბევრჯერ მომიწევია მარიხუანა, მაგრამ არასოდეს, არ შეიძლება ამით „გაიტრუხო“ და ზღვარს გადაცდე. სხვა ნარკოტიკი, ბიო-შმიო არასდროს გამისინჯავს და არც მაინტერესებს. მარიხუანის მოწევამ საკუთარი რაღაცები სხვანაირად დამანახვა.
სტიქაროსნობა
ზესტაფონში, მონასტერში დავდიოდი, სტიქარიც რამდენჯერმე მეცვა და დღემდე იმ პერიოდს ძალიან ვაფასებ. მაშინ 17-18 წლის ვიყავი და მონასტერში სიარულმა ბევრი რამ დამანახვა და მასწავლა, თუმცა ვერ გეტყვით, რომ ამის დამსახურება იყო, ნარკოტიკს რომ არ ვეკარებოდი. უბრალოდ, მე სხვა რამის ინტერესი მქონდა, სწავლა მინდოდა და ის, რომ რამე ტყუილად არ მეკეთებინა.
პირველი სიყვარული, ბოდიბილდერი ია უძილაური
არ შეიძლება ოჯახი შექმნა, თუ ფინანსური პრობლემა გაქვს. სხვა შემთხვევაში არ მიმაჩნია სწორად, როცა ამბობენ, მოსიყვარულე ცოლ-ქმარი თოფის ტარზეც დაწვებაო, თუ როგორ არის ეგ? მოიცა… ჰო, ცულის ტარზეო.
შემეძლო, ჩემი ხელფასით მშვენიერი სახლი მექირავებინა და ცოლ-შვილით იქ მეცხოვრა. დიდხანს ვმეგობრობდით, ერთმანეთი გვიყვარდა და მერე, რომ მივხვდით, რომ შეგვიძლია ერთად ვიცხოვროთ და შვილი გვყავდეს, დაქორწინება გადავწყვიტეთ.
ერთ მშვენიერ დღეს, მოტოციკლზე დავსხედით და ხელის მოსაწერად წავედით.
მეორე სიყვარული
ია უძილაურთან რვაწლიანი თანაცხოვრება აკავშირებდა. წყვილს ერთი შვილი, ნიკოლოზი ჰყავს, თუმცა ცალ-ცალკე ცხოვრების გადაწყვეტილება მიიღო.
– გილოცავ! მეუღლე გაგვაცანი…
– ჩემი მეუღლე მარიამ ფაღავაა, წარმოშობით ბათუმიდან. ერთმანეთი ბათუმში გავიცანით. სტუდენტია, იურიდიულზე სწავლობს.
– ძალიან ბედნიერი ჩანხარ ფოტოებზე, რომლებიც სოციალური ქსელის საშუალებით გაავრცელე…
– ფოტოები ვერ აღბეჭდავს იმ ბედნიერებას, როგორი ბედნიერიც მე ვარ.
– რამდენი ხანია, რაც ერთმანეთს იცნობთ?
– 2012 წლის დადგომიდან – დღემდე. ერთად ჩამოვედით თბილისში.
– მოულოდნელად მიიღეთ დაოჯახების გადაწყვეტილება?
– დიდი ხანია, რაც დაოჯახება გვინდა და ახლა უცბად მივიღეთ გადაწყვეტილება.
მათ გოგო შეეძინათ, მია დაარქვეს…
4-ჯერ სიკვდილს გადარჩენილი
ოთხჯერ სასწაულად გადავურჩი სიკვდილს. მაგალითად, ერთხელ, გზაზე მივდიოდი, მიწა ჩამოიშალა, ხრამში გადავვარდი და პატარა ხის ტოტს დავეკიდე. რომ არა ბედისწერა, 50-მეტრიან ხევში ჩავვარდებოდი, ვერ გადავრჩებოდი და ვერც მიპოვიდნენ. ერთხელ კი, მანქანა დამეჯახა, მოტოციკლიდან ავვარდი და ჰაერში, 20 მეტრზე ვიფრინე. დიმა ობოლაძე იდგა აივანზე და იმას ჩავუფრინე. მეგობრებისთვის დაურეკავს: აივანზე ვიდექი, ნიკა გრიგოლიამ ჩამიფრინა, გეფიცებით, არაფერს ვეწეოდი, მარტო სიგარეტსო. მოკლედ, მიწაზე დავვარდი, ლავიწის ძვალი გავიტეხე, კანი გადავიტყავე და ჩაფხუტი რომ არ მხურებოდა, იქვე მოვკვდებოდი.
წყარო: siaxle.club
