რამდენიმე წიგნის ავტორი და ცნობილი ჟურნალისტი ლალი მოროშკინა სოციალურ ქსელში ემოციურ პოსტს აქვეყნებს:
„- დოდო დეიდა, მე ექიმთან გაგიშვით, თუ ეკლესიაში, ეს ხატები და სანთლები რათ გინდოდათ?
– ექიმთანაც ვიყავი შვილო
– მერე?
– კიბოა და დაგვიანებულია მკურნალობა, მეტასტაზები მთელ სხეულს მოედოო…
თავზარი დამეცა.
დოდო გაგრიდან იყო, მე მისგან ხილს ვყიდულობდი, ერთხელაც დაიწუწუნა, რახანია მკერდი მტკივაო… ხოდა იმ დღეს, მამასთან გავუშვი რესპუბლიკურში. რუსლანი მისი ერთადერთი სიყვარული აფხაზეთის ომის პირველივე კვირაში მოკლეს, თავად ფეხმძიმე ჭუბერს გადმოდიოდა…
– ნაყოფს დაკარგავ ეუბნებოდა ხალხი, ან როგორ უნდა გამოკვებო ჩვილი სასტუმრო „ივერიაში“, ასობით ოჯახთან ერთად შეყუჟულმა?
… მოიშორე სანამ დროა..
– არა! გაჯიუტდა დოდო.
წმინდა გიორგი მესიზმრა… გააჩინე, გიორგი დაარქვი და შეგეწევიო, მერე ფსოუს გაატანე ხატი, ფხისთასთან (ფსოუს მარჯვენა შენაკადი) ამოვალ და მერე სახლშიც დაგაბრუნებო…
– გაგიჟდა საბრალო, ჩურჩულებდნენ გარშემო…
***
– გონს მოდი გოგო, რას გაშტერდი!
ძლიერმა მუჯლუგუნმა რეალობაში დამაბრუნა.
– რა ვქნათ? ამოვილუღლუღე მე.
– ვიცხოვროთ!
ჯვრიანი პურები ვაცხოთ, შავი ღვინო და ყველი დავაყოლოთ, ორივე გიორგი დავლოცოთ, აგერ გვერდზე ოთახში რომ ძინავს ის და აგერ გვერდზე რომ ანგელოზად მადგას ის!
– სტრესისგან ბოდავს ვიფიქრე მე…
დღე დღეს ენაცვლებოდა, გიორგუნა ჯერ სკოლაში წავიდა, აგერ უკვე მერვე კლასშიც გადადიოდა და მამასავით სამხედრო თვითმფრინავებზე ოცნებობდა.
– Как это получилось пап, у нее же метастазы по всему телу ? გაოცებული ვეკითხებოდი მამას.
დოდომ გვერდი აუარა ყველა სამედიცინო პროგნოზს და აგრძელებდა ჩვეულებრივ ცხოვრებას.
– Она слишком хочет жить.У нее есть стимул!
А ЭТО ДЖОКЕР!
ეს სიტყვები მთელი ცხოვრება დამამახსოვრდა…
დოდო სულ ცოტა ხნის წინ წავიდა, მაშინ როცა თავის გიორგუნა დააბინავა და შვილიშვილს ეამბორა.
მამაჩემის გასვენებაში მითხრა, ეტყობა მაინცა და მაინც არ უნდოდა სიცოცხლე, თორემ წესით მე უნდა გამესწროო… და ის მართალი აღმოჩნდა…
… Прости пап, что я это пишу …
მე, კი ის ხატი დამრჩა.
ფსოუ და მითუმეტეს ფხისთა შორი ზმანებაა, არადა სიტყვა სიტყვაა!
რა მაგის პასუხია და ალიევმა რომ ყარაბაღი დაიბრუნა, წმინდა გიორგის ხატი გადმომივარდა…
ეტყობა ეჩქარება, ჩვენ კი ვწუწუნებთ, დახურვაზე ვოცნებობთ და სულ არ გვახსოვს, რომ ტერიტორიები ე.წ.პანდემიების დროს ბრუნდება…
მაპატიე დოდო, ხატი ისევ ჩემთანაა…
გიორგობა მოდის….
Она слишком хотела жить и она жила…“, – წერს მოროშკინა.წყარო:naxe.club
