მესამე სტადიის სიმსივნე დამიდგინეს ცხოვრება თავზე დამენგრა, ერთ დღეს ექიმთან გიჟივით შევარდი და ვუთხარი, თუ საჭიროა კიდურებიც მომაჭერი ჩემ შვილს დედა სჭირდება თქო, ექიმმა კი იცით რა გააკეთა ამ დროს?

მა­რი­ამ სიბ­რი­ლა­ძემ 16 წელი იტა­ლი­ა­ში იცხოვ­რა, ის­წავ­ლა, და­ო­ჯახ­და და შვი­ლე­ბი გა­ა­ჩი­ნა. მისი ის­ტო­რია მო­სას­მე­ნად ძა­ლი­ან მძი­მეა, მაგ­რამ დღეს ის უკვე გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლია მე­სა­მე სტა­დი­ის სიმ­სივ­ნე­ზე, რო­მე­ლიც წლე­ბის ბრძო­ლის შემ­დეგ და­ა­მარ­ცხა და ახლა სხვე­ბის გა­და­სარ­ჩე­ნად იბ­რძვის…
– ოდეს­მე გა­დაღ­ლი­ლო­ბის­გან და ტკი­ვი­ლის­გან ბრძო­ლის სურ­ვი­ლი და­გი­კარ­გავთ?

– ბრძო­ლის უშ­რე­ტი სურ­ვი­ლი იყო, ის რა­მაც გა­და­მარ­ჩი­ნა. ერთი წა­მით არ მი­ფიქ­რია უკან და­მე­ხია. ყვე­ლა­ფერ­ზე თა­ნახ­მა ვი­ყა­ვი, მთა­ვა­რი იყო მე­ცო­ცხლა! მახ­სოვს დი­აგ­ნო­ზი­დან რამ­დე­ნი­მე დღე­ში, პრო­ფე­სო­რის კა­ბი­ნე­ტის კარი შე­ვა­ღე და გა­მო­ვუ­ცხა­დე, მზად ვარ ორი­ვე მკერ­დის მას­ტექ­ტო­მი­ის­თვის, თუ სა­ჭი­როა კი­დუ­რე­ბიც მომ­კვე­თეთ, ჩემი შვი­ლე­ბი პა­ტა­რე­ბი არი­ან და კი­დევ სჭირ­დე­ბათ დე­და­მეთ­ქი!

მად­ლო­ბა ღმერ­თს არც ერთი ძუ­ძუს მოკ­ვე­თა არ დამ­ჭირ­და, მაგ­რამ ყვე­ლაფ­რის­თვის მზად ვი­ყა­ვი. მკურ­ნა­ლო­ბის პრო­ცეს­ში დაღ­ლას ვერ ვგრძნობ­დი, დაღ­ლას ვგრძნობ ახლა, როცა ყვე­ლა­ფე­რი უკან დარ­ჩა, ვზი­ვარ და ვფიქ­რობ, რო­გორ გა­ვუ­ძე­ლი ამ ყვე­ლა­ფერს და ვერ ვიხ­სე­ნებ მო­მენტს, როცა ბრძო­ლის­თვის თა­ვის და­ნე­ბე­ბა მინ­დო­და, მიდ­მი­ვად ვმუ­შა­ობ­დი სა­კუ­თარ თავ­ზე, ვერც სირ­თუ­ლეს ვგრძნობ­დი, რე­ა­ლუ­რად ძა­ლი­ან ცუ­დად ვი­ყა­ვი, არ შე­იძ­ლე­ბო­და კარ­გად ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, მაგ­რამ არ მიგ­რძნია.

წყარო: epicentri.club